.1.

Gabinet dyrektora

…

„ […] Bo moje echo, echo jest jedynym głosem, który powraca. Mój cień, cień jest jedynym przyjacielem jakiego mam […] ”

*

- A teraz popatrzcie, jak ta reakcja wygląda w praktyce – młoda kobieta w białym fartuchu dolewała niebieskawego płynu do probówki. Na jej ręce patrzyło co najmniej 20 par oczu. Bowiem Ana prowadziła właśnie lekcje w pierwszej klasie liceum. Dzieciaki z zachwyceniem wpatrywały się w kolorowy obłok pary, gdy rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę – powiedziała nauczycielka.

- Jest pani proszona do dyrektora – rzuciła szybko schludnie ubrana kobieta, nim klasa zdążyła jej powiedzieć dzień dobry i wyszła.

- Kochani, proszę niczego nie dotykać, wrócę za parę minut. Możecie zapisać obserwacje z doświadczenia.

Stukot jej obcasów niósł się po całym korytarzu. Zaskoczyła ją ta wiadomość. Nie przypominała sobie, żeby coś przeskrobała ostatnimi razy. Fakt, była najmłodsza spośród ciała pedagogicznego, ale to nie znaczy, że niedoświadczona. Doskonale znała młodzież i ich sposoby „pomagania” sobie na sprawdzianach. To właśnie ona uchodziła w szkole na jedną z trudniejszych osób do ściągania.

Weszła do sekretariatu, a tam znajoma już kobieta pokierowała ją do gabinetu dyrektora. Brunetka zapukała i po usłyszeniu zaproszenia, weszła do środka.

- Pani Petrović, dobrze panią widzieć – siwiejący mężczyzna siedział w swoim czarnym, skórzanym fotelu.

- Wzywał mnie pan? – spytała.

- Proszę usiąść, musimy porozmawiać – gestem ręki wskazał krzesło po drugiej stronie biurka.

- Właśnie prowadzę lekcję. Nie mogę zostawić uczniów samych w laboratorium chemicznym. Wie pan, jak to się może skończyć – odpowiedziała Ana.

- A pani jak zwykle obowiązkowa i staranna. Postawa godna pochwały. Utwierdzam się w przekonaniu, że wezwałem prawidłową osobę. Zapewniam, że nic się pani klasie nie stanie, jeśli zostanie tu pani jeszcze kilka minutek.

- Niech będzie – przysiadła na krześle i wyczekująco wpatrywała się w najważniejszą postać w szkole.

- Otóż otrzymałem niedawno telefon z informacją o zwiększonej puli pieniędzy na wynagrodzenia dla nauczycieli. Chciałbym obdarzyć jednego z pracowników szkoły premią w tym miesiącu – tłumaczył Stefanowić.

- Nadal nie rozumiem mojej obecności tutaj. Jeśli chodzi o premię, to chyba w pierwszej kolejności należy się tym z najdłuższym stażem – nauczycielka odpowiedziała zgodnie ze swoim rozumowaniem.

- Ale to takie przewidywalne i standardowe, pani Ano – dyrektor wstał ze swojego miejsca i przeszedł się wzdłuż gabinetu. – Pomyślałem o pani.

- O mnie? – odparła zaskoczona. – Bardzo mi to schlebia, ale chyba nie czułabym się fair wobec innych nauczycieli.

- Co też pani opowiada – zaśmiał się Duszan, przekręcając zamek w drzwiach. – Przecież jest pani młoda, zdolna. Każdy pieniądz się przyda, prawda?

- Co pan robi? – odwróciła się przestraszona. W myślach błagała, żeby to nie było to, o czym myśli.

- Tak ciężko pani pracuje, spływa do mnie wiele pochwał. Należy się chwila relaksu – nieoczekiwanie położył jej ręce na ramionach i zaczął masować.

- Proszę mnie puścić – próbowała oswobodzić się z uścisku i poderwała się do pionu. Jednak mężczyzna wykazał się refleksem i szybko przyciągnął ją do siebie.

- Nadmiar stresu i złych emocji szkodzi – mruknął, przesuwając rękę po biodrze młodej kobiety i wsuwając ją pod jej bluzkę. Nie zrażał się szarpaniną i protestami chemiczki.

- Ty stary zboczeńcu – syknęła, kopiąc oprawcę w kostkę i uskakując w stronę drzwi.

- Pożałujesz tego. Jeśli stąd wyjdziesz, możesz się więcej w tej szkole nie pokazywać – zagroził Stefanowić, trzymając się za bolące miejsce.

Wyszła. Trzasnęła drzwiami i wybiegła z tego pomieszczenia, tego budynku. Na korytarz zrzuciła z siebie fartuch, poprawiła bluzkę i zabrała wszystkie swoje rzeczy. Nie obchodziło ją już co się stanie dalej. Teraz była bezrobotną Aną Petrović.

*

            Niska, przysadzista kobieta z kasztanowymi włosami chodziła po klasie i rozdawała ocenione sprawdziany. Każdy uczeń denerwował się siedząc w swojej ławce. Zbliżało się zakończenie roku szkolnego, a ta ocena miała duże znaczenie w stosunku do oceny końcowej.

Mila tydzień temu zarwała kilka nocy, by posiąść tajemną wiedzę chemiczną pozwalającą zaliczyć owy dział na ocenę pozytywną. Ucieszyłaby się nawet z głupiej dwójki, byle kolejna rubryka w dzienniku nie straszyła czerwoną jedynką. Tak, miała problemy z chemią. Z chemiczką chyba też. Nie należała do ulubienic pani Ražnatović. Jednak szatynce nie zależało na tym specjalnie. Ona po prostu chciała zdać i zakończyć edukację w tej szkole.

- Miljković, chyba spotkamy się jeszcze za rok, co? – usłyszała skrzekliwy głos nauczycielki. Dla własnego dobra, nie odpowiedziała nic. Zatrzymała kąśliwą ripostę w myślach.

Zerknęła na kartkę. Na papierze tuż przy jej równym, drobnym piśmie granatowym atramentem widniała wielka czerwona jedynka. Niedostateczny. Przejrzała pracę w ekspresowym tempie i zmięła ją w kulkę.

- Wszystko co dobre, dostał braciszek co? Dla ciebie brakło genów – rzuciła blondynka za jej plecami.

- Spierdalaj! – warknęła przez ramię Mila. Pech chciał, że usłyszała to też pani Jana.

- Miljković, do dyrektora!

Dziewczyna bez dyskusji wyszła z klasy, zabierając także swój tornister. Chwilę zawahała się czy nie darować sobie nieprzyjemnej wizyty i po prostu uciec, ale wtedy czekałyby ją jeszcze większe kłopoty. Już słyszała kazanie od swoich rodziców i to strategiczne: „Ivan w twoim wieku się tak nie zachowywał”. Kochała swojego brata, ale to porównywanie wkurzało ją niesamowicie.

- Dzień dobry. Pani Ražnatović kazała mi się zgłosić do dyrektora – oznajmiła w sekretariacie.

- Możesz wejść, pan Sasza akurat jest wolny – poinstruowała ją sekretarka.

- Witaj Mila, co cię do mnie sprowadza? – czterdziestoletni brunet przywitał uczennicę z uśmiechem.

- Moja chemiczka… - mruknęła.

- Co tym razem?

- Koleżanka mi ubliżyła to jej odpowiedziałam co swoje! – szatynka aż zatrzęsła się ze złości.

- I co mam z tobą zrobić moja droga? Mógłbym przymknąć oko i odesłać cię z powrotem, ale to już któraś z kolei taka sytuacja – zaczął tłumaczyć mężczyzna.

- Mogę to jakoś odpracować, ale niech pan nie dzwoni po rodziców – jęknęła.

- Wiesz, że bardzo cię lubię, ale nie mogę nikogo faworyzować – odparł z pocieszającą miną. Nie chciał sprawiać przykrości dziewczynie. Dobrze wiedział, a raczej domyślał się jak wygląda sytuacja jej w domu. – To może… Zadzwonię po Ivana? W sumie to pełnoletni członek twojej rodziny.

- Skoro pan musi. Mniejsze zło – mruknęła, kołysząc się na krześle.

Siatkarz pojawił się w szkole po pół godzinie. Akurat panował okres, gdy mógł spędzić kilka dni w domu rodzinnym. Wielokrotnie rodzicielka żaliła mu się z powodu jego młodszej siostry, a dzisiaj osobiście mógł odebrać Milę ze szkoły.

Dziewczyna bez słowa szła obok niego, a potem zasiadła na siedzeniu pasażera. Przyglądał się chwilę jej cierpiętniczej minie, by w końcu się odezwać.

- Dowiem się od ciebie, co się stało?

- I polecisz zaraz do mamusi? Nic – mruknęła.

- Mimi, spokojnie. Przecież się o ciebie troszczę. Nikomu nic nie powiem, ale chcę wiedzieć – zapewniał atakujący. Już miała krzyknąć, żeby jej tak nie nazywał, ale musiała przyznać, że jej tego brakowało. Tylko on tak na nią wołał. Mimi, pierwsze litery od imienia i nazwiska – Mila Miljković. Była siostrą czołowego reprezentanta kraju w siatkówce i miała zagrożenie z chemii.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Zatem witam uprzejmie w imieniu swoim i Lady Spark.

Tak, jak widać, doszłyśmy do porozumienia i oto efekt naszej współpracy :D

Zachęcam do zaglądnięcia do zakładki "Bohaterowie".

Za wami odcinek pierwszy mojego autorstwa ;)

Następny należy do mojej, jakże przeuroczej, partnerki :D

Pozdrawiam serdecznie, 

Martitta.