.2.

Korepetycje

…

„ […] Same złe momenty przynosi czas…[…] ”

Utrata pracy dobiła trochę Anę. Nie miała zbyt wielu oszczędności żeby móc  po prostu przez jakiś czas nie pracować. Z powodu zbliżającego się końca roku żadna szkoła w Belgradzie nie zatrudniłaby jej. Mimo wszystko z nadzieją zostawiła kilka swoich podań o pracę w szkołach. W większości były to szkoły prywatne, ponieważ tam miała największa szanse na pozytywną odpowiedź. Przez czas kiedy szukała pracy postanowiła chociaż trochę podreperować swój budżet domowy. Wracała właśnie z jednej redakcji. Zostawiła tam do wydrukowania swoje ogłoszenie, że może dawać korepetycje z chemii. Stwierdziła że każdy pieniądz jej się przyda. Przecież musi opłacać mieszkanie, jeść i pić.

Najgorszym momentem dla młodej chemiczki był ten kiedy musiała ze swojego starego miejsca pracy zabrać swoje rzeczy i wypowiedzenie umowy o pracę. Bała się tego starego dyrektora. Nie chciała mieć z nim więcej styczności, więc nawet nie brała pod uwagę możliwości wytoczenia staremu zgredowi sprawy w sądzie. Na dodatek miała świadomość, że ciężko byłoby udowodnić dyrektorowi czyn. Przecież w gabinecie nie było nikogo poza nimi. A to, że wybiegła zburzona i widziała to sekretarka nie znaczyło, że ta blondynka ją poprze – przecież każdy chce pracować. Brat Any twierdził, że to trzeba jak najszybciej zgłosić na policję. Szatynka jednak stanowczo się temu sprzeciwiła. Chciała o tym po prostu jak najszybciej zapomnieć.

- I co liczysz, że z tych marnych korepetycji przeżyjesz do kolejnego roku szkolnego? Przecież za chwilę wakacje i wiadome jest nie od dziś, że wtedy nie będziesz mogła udzielać korepetycji – zauważyła jej przyjaciółka Jelena.

- Wtedy będę żyła z oszczędności. A od września zacznę ponownie pracę w jakiejś szkole.

- Przecież z Twoim wykształceniem mogłabyś pracować w jakimś laboratorium. A ty koniecznie chcesz uczyć czyjeś dzieci. Przecież to jeden z najbardziej niewdzięcznych zawodów świata.

- Nie kiedy masz do dzieci podejście. Ja uwielbiam nauczyć. Dzieci mnie lubią, a ja ich. Najważniejszy jest wzajemny szacunek do ucznia i do nauczyciela. Zresztą czy przez te kilka lat kiedy prowadziłam lekcje, kiedykolwiek ci się skarżyłam?

- Nie, ale przecież…

- Nie ma żadnego, ale. Chcę pracować w szkole i zobaczysz, że od września ponownie będę sprawdzała listę obecności.

- No jak chcesz – rzekła pojednawczo Jelena. – Lepiej mi powiedz kiedy znajdę u twojego boku jakiegoś przystojnego mężczyznę?

- Jak Serbia zdobędzie mistrzostwo Europy w siatkówce – wypaliła bez zastanowienia Ana.

- No uważaj na swoje słowa, bo jeszcze to się spełni – przestrzegła ją Jelana.

            Nie od dziś było wiadomo, że Ana Niechciała nikogo mieć. Przynajmniej nie teraz. Na każde pytanie o swojego chłopaka odpowiadała jakimś zgryźliwym tekstem. Nie potrzebowała kogoś kto by ją kontrolował, a do tej pory miała tylko takich mężczyzn. Wolała być sama i mieć możliwość decydowania o swoim życiu.

*

Mila Miljković siedziała w swoim pokoju i przeglądała książkę od chemii. Kolejna czerwona jedynka w dzienniku nie poprawiła jej sytuacji, a w zasadzie wręcz przeciwnie tylko ją pogorszyła. Nie było dnia by blondynka nie siedziała przy podręczniku z znienawidzonego przedmiotu. Na dodatek nauczycielka, która nauczała chemii uważała, że jej przedmiot jest ważniejszy nawet od języka serbskiego. Codzienne sprawdziany i przepytywania. Mila miała już obsesję. Na każdej lekcji drżała ze strachu, że zostanie wywołana do odpowiedzi. Zwłaszcza przy końcówce roku szkolnego ta perspektywa była jeszcze bardziej możliwa. Przecież wtedy zazwyczaj przepytuje się tych, którzy są zagrożeni. Zdarzyło się kilka razy, że Mila po prostu nie przyszła na lekcję z obawy przed kolejną jedynką. Jednak wtedy szybko dowiadywali się o tym jej rodzice, ponieważ pani Ražnatović z prędkości światła informowała ich o tym. Nienawiść między uczennicą, a nauczycielką była wzajemna. Chemiczka robiła wszystko, żeby tylko klasa wiedziała jakim to nieukiem chemicznym jest młodsza Miljković i jak bardzo gorsza jest od swojego brata. Czytanie bzdurnego doświadczenia w podręczniku przerwało jej pukanie do drzwi.

- Proszę – powiedziała i czekała kto pojawi się w jej pokoju.

- Mogę? – to Ivan chciał z nią o czymś porozmawiać.

- Co chcesz?

- Zaproponować ci coś.

- Co takiego? – Mila kochała swojego brata, ale nie mogła znieść, że to on z ich dwójki jest tym lepszym.

- Słuchaj zarówno ja jak i rodzice jesteśmy zaniepokojeni twoją sytuacją z chemii. Zadajesz maturę, więc nie dobrze jest gdy teraz masz zagrożenie. Pomyśleliśmy, że może przydałby ci się korepetycje. Jeszcze nie jest za późno, żeby zaliczyć ten przedmiot.

- No dobra. Niech będą te korepetycje – zgodziła się Mila.

Ten pomysł chodził jej po głowie od kilku dni. W sumie była wdzięczna Ivanowi, że on to zaproponował.

- Super – powiedział i z kieszeni spodni wyjął kartkę papieru z zapisanymi numerami. – Tu masz numery osób, które dają korepetycje z tego przedmiotu. Może ktoś znajdzie dla ciebie czas mimo końca roku szkolnego.

- I ja mam zadzwonić? – spytała Mila niedowierzając.

- A mam powiedzieć rodzicom o dzisiejszym wezwaniu do dyrektora? – spytał Ivan wychodząc z pokoju i puścił siostrze oko.

‘Podły siatkarz’ tylko taka myśl przeszła dziewczynie przez głowę. Przecież ona nienawidziła załatwić takich rzeczy. Liczyła, że rodzice i brat postawią ją przed faktem dokonanym. Zrezygnowana wyciągnęła telefon i zaczęła wybierać numery telefonów. W pierwszych pięciu rozmowach już na początku usłyszała, że nie ma szans żeby wcisnąć ją w jakiś termin. W szóstej i siódmej po usłyszeniu rozmiaru materiału jaki jest do poprawienia również usłyszała odpowiedź negatywną. Dopiero ósmy telefon przyniósł pozytywne wyniki. Miły kobiecy głos zgodził się jej pomóc i nie było problemów z terminem, ani nie było przerażenia, że jest tak dużo materiału. Odetchnęła z ulgą i odłożyła komórkę. Zapisała w kalendarzu kiedy ma pierwsze spotkanie i poszła powiadomić o tym rodzinę. W końcu ktoś musi płacić za tą wątpliwą przyjemność jaką były korepetycje z chemii. 

~~~~~~~~~~~~~~

Nie bić. Nie krzyczeć. No, mówiłam żeby nie rzucać ciężkimi przedmiotami. Zwlekałam z dodaniem rozdziału, ale to z prostego powodu - to początek tego opowiadania, a ja z nimi zawsze mam największy problem. A jak już napisałam to w ciągu ostatniego tygodnia nie miałam na nic siły. 

Następny rozdział należy do niezastąpionej, jedynej i bardzo cierpliwej Maritty. 

Pozdrawiam, Lady Spark.

PS Kto chce być informowany proszony jest o wpisanie się do odpowiednio zatytułowanej zakładki. 
Pozdrawiam, Lady Spark.