.3.

Nowi znajomi

…

„Na­wet gdy­by zły los miotał na­mi jak rwąca rze­ka miota łupinką orzecha, nie traćmy nadziei…
Zaw­sze jest ja­kiś brzeg do które­go za­winiemy by roz­począć no­we życie...”

*

                Z otrzymanym telefonem wiązała spore nadzieje. Z wyjaśnień licealistki wywnioskowała, że materiału jest sporo, a co za tym idzie, czeka je wiele pracy i spotkań, więc wynagrodzenie powinno być nie najgorsze. Ana musiała tylko przestawić umysł na nauczanie jednego ucznia, a w tym wypadku uczennicy.

                Otrzymała adres, więc ze spokojem opuściła swoje mieszkanie pół godziny przed wyznaczonym terminem. Sama była ciekawa, jak to będzie. Brunetka niby potrafiła nawiązywać kontakt z uczniami, ale mimo to, teraz wszystko miało odbywać się w cztery oczy. Liczył się też rezultat, jej klientka miała zaliczyć drugie półrocze i ukończyć szkołę.

Petrović nacisnęła dzwonek umieszczony przy ciemnobrązowych drzwiach domu. Po samym jego wyglądzie mogła określić status majątkowy tej rodziny. Średnia klasa robotnicza to nie była, oj nie.

- Dzień dobry, jestem korepetytorką. Ana Petrović. Państwo Miljković, prawda? Dobrze trafiłam? – spytała kobiety w średnim wieku, stojącej w drzwiach. Ta uśmiechnęła się i otworzyła szerzej drzwi.

- Witam. Cieszę się bardzo, że pani przyszła. Naprawdę nie wiem, skąd u mojej córki ten pęd do nauki, ale nie śmiem jej odmawiać dostępu do wiedzy  - zaczęła opowiadać pani domu.

Nauczycielka zmarszczyła lekko czoło w zamyśleniu. Przecież ta dziewczyna…

- Dzień dobry – usłyszała nagle ciepły niski głos. Podniosła wzrok do góry i jej oczy napotkały postawnie zbudowaną męską sylwetkę. Oczy mężczyzny spoglądały na nią ciepło. – Pani do Mili? Zaprowadzę panią – podszedł i lekko pokierował ją za ramię.

- Ivan, trochę kultury. Pani nawet nie zdążyła się rozebrać – krzyknęła z dołu pani Miljković.

- Bez nerwów, mamo. Jak już pani wiadomo, jestem Ivan – zwrócił się już do towarzyszki.

- Więc ja jestem Ana i nie krępuj mnie tą „panią”. Wystarczająco nasłucham się tego od dzieciaków w szkole – mruknęła z lekkim uśmiecham.

- Wybacz taki początek, ale moja matka nie została wtajemniczona w oceny Mimi, no i… - mężczyzna robił śmieszną minę.

- Powiedzmy, że rozumiem. Mimi? – Ana spojrzała pytająco w stronę rozmówcy. Ten zatrzymał się po chwili i otworzył pobliskie drzwi. – To skrót, Mila Miljković we własnej osobie.

Korepetytorka ujrzała w pokoju postać szatynki zgarbionej nad jakąś książką. W momencie ich pojawienia się, dziewczyna podniosła głowę i zmierzyła krzywym spojrzeniem brata.

- Mogłeś sobie darować prezentowanie pani mojego przezwiska. Czy ja mam teraz powiedzieć twoje?

Kobieta z trudem powstrzymała śmiech, słysząc przekomarzanie rodzeństwa. Dogryzali sobie, ale wyczuwała, iż mimo wszystko łączą tą dwójkę silne więzi.

- Nie denerwuj się, obędzie się bez tego. Także zostawiam was same, a gdybyście czegoś potrzebowały, jestem w swoim pokoju – rzucił siwowłosy i wyszedł.

- Może zacznijmy od tego, że dla ciebie jestem Ana, będzie nam łatwiej – brunetka wyciągnęła rękę w stronę podopiecznej.

- Mila. Przepraszam, za tego trutnia. Na pewno cię już podrywał – dziewczyna uprzątnęła ławę.

- Co ty, tylko mnie przechwycił z rąk waszej mamy.

- Akurat to mu bardzo dobrze wyszło. Ta chemia… Sprawa jest pomiędzy mną i Ivanem. Nie chciałam w domu awantury i sensacji. Wiesz, Ivan zawsze miał same piątki… - szatynka przyniosła swój podręcznik i zbiór zadań.

- Rozumiem. Porównują cię zawsze do niego? – Ana spojrzała na towarzyszkę ze zrozumieniem.

- Na każdym kroku. Tak naprawdę, żyję w cieniu sławnego brata.

- Sławnego? – spytała kobieta.

- Ha! Nie poznałaś go? Dzięki ci Panie, że istnieją tacy ludzie. Ty naprawdę przyszłaś tu do mnie – wykrzyknęła zdumiona dziewczyna.

- A niby do kogo innego? Twój brat chyba już dawno skończył szkołę.

- Zapewne razem z dinozaurami. Mój brat jest siatkarzem, atakującym, reprezentantem kraju i ogólnie ikoną światowej siatkówki, bla, bla, bla. Naprawdę go nie znałaś? – Mila uśmiechnęła się ucieszona.

- Takie buty… Może coś kiedyś słyszałam i widziałam, ale bynajmniej teraz tego nie skojarzyłam. Nie po to tu w końcu przyszłam. Więc teraz słucham ciebie, co mamy do roboty?

Ledwie chemiczka o to spytała, w drzwiach pojawiła się głowa Ivana.

- Gdyby pa… Gdybyś chciała, to mogę po wszystkim cię podrzucić do domu albo do centrum – zaproponował Anie z szerokim uśmiechem. Jego siostra tylko parsknęła i przewróciła oczami.

*

Wolny czas szybko minął i serbscy siatkarze, którzy otrzymali powołanie od trenera Kolakovica musieli stawić się na zgrupowanie. Zbliżały się rozgrywki Ligii Światowej i, co najważniejsze, impreza docelowa we wrześniu – Mistrzostwa Europy. Miljković wrzucał poszczególne rzeczy do walizki. Cieszył się, że udało mu się spędzić kilka dni w domu.

- Szkoda, że już jedziesz – nawet nie zauważył kiedy, jego siostra stanęła w drzwiach.

- Miło mi to słyszeć z twoich ust, Mimi – rzucił zaczepnie, jednak w swoim sercu poczuł nagłe ciepło.

- Dzisiaj wyjątkowo pozwolę ci tak mówić – mruknęła nastolatka. – Tak sobie myślałam, że może będę mogła pojechać do Czech albo Austrii, co?

- Chciałabyś? – siatkarz spojrzał na nią zaskoczony, po czym podszedł i przytulił szatynkę do siebie. – Postaram się ci załatwić najlepsze miejsca z możliwych i przepustkę od rodziców.

- Dzięki.

Chwilę braterskiej miłości przerwał krzyk rodzicielki:

- Mila! Miałaś umyć okna!

Tymczasem siwowłosy odstawił walizki na bok i po spojrzeniu na zegarek, czym prędzej wsiadł w samochód. Atakujący miał odebrać z dworca swojego nowego kolegę a równocześnie i zmiennika. Aleksandar Atanasijević był nową twarzą w kadrze seniorów. Po sukcesach w reprezentacji juniorskiej, przyszedł czas na poważne granie.

Siwowłosy poczuł się w obowiązku wprowadzenia chłopaka w szeregi kadry i zaproponował mu wspólną podróż na zgrupowanie. Niebawem już się przywitali i zapakowali do samochodu.

- Wstąpimy do mojego domu po moje bagaże i może coś zjemy przed wyjazdem? – spytał Ivan.

- Dzięki za zaproszenie. Bardzo chętnie, jeśli to nie problem – odparł brunet.

- I weź się nie zachowuj jakbyś kija połknął, ja nie gryzę – roześmiał się starszy.

                Na podwórku zastali ciekawy widok, bowiem panna Miljković myła okna i stała na parapecie odwrócona tyłem do nich.

- Pomyśl dwa razy, zanim coś powiesz – mruknął domownik, widząc uśmiech swojego kolegi. – To moja siostra.

Aleks tylko pokiwał głową i powoli wyszedł z samochodu. Podczas gdy jego kolega wszedł do domu, on został na dworze.

- Cześć – krzyknął w stronę dziewczyny. Ta odwróciła się gwałtownie, a potem zmierzyła przybysza uważnym wzrokiem. Jej stopa niebezpiecznie ześlizgnęła się z parapetu. Chociaż to był parter, to i tak nieźle się przeraziła. Najbardziej zaskoczyło ją, że spadła wprost w czyjeś ramiona.

- Boże – sapnęła, będąc jeszcze w chwilowym szoku.

- Przepraszam, to było głupie – szatynka usłyszała blisko twarzy głos chłopaka. Zobaczyła zmartwione oblicze bruneta.

- Dobra, to ja byłam głupia z zabawą w akrobatę. Mogłam wziąć drabinę, przyznaję, nie chciało mi się po nią iść – uśmiechnęła się niewinnie, a siatkarz nie mógł nie odpowiedzieć jej tym samym. – Więc dzięki za uratowanie życia.

- Polecam się na przyszłość.

Śmiech dwójki przerwało przyjście wielkiego brata.

- Wiedziałem, że cyrkowca z ciebie, Mimi, nie będzie. Aleks, dziękuję ci bardzo, ale chyba możesz już ją puścić. To nie wesele, żeby wnosić przez próg – odparł surowym tonem Ivan.

- Nie ma za co – rzucił skruszonym tonem Atanasijević.

- Kto wie, może doczekasz mojego wesele – zaśmiała się dziewczyna na złość bratu.

- Obym tego nie dożył, jeżeli z nim – Miljković spojrzał groźnie na kolegę.

- Ręce mam tutaj – młodszy atakujący wzniósł ręce do góry w obronnym geście.

************************************

Tutaj Martitta :) Napisałam to dzisiaj dla was, cieszcie oczy i serca ;p

Odnalazłam dla tego rozdziału kawałeczek weny. Przyznam, że sama cieszyłam do monitora ;D

Kolejnym uraczy was Lady Spark :)

Pozdrawiam