.4.

Próby

…

„Wypełniam przestrzeń zwykłym powietrzem, szukając tego, co zwą pozornie szczęściem.”

Aleksandar Atanasijević był właśnie na zgrupowaniu serbskiej reprezentacji siatkówki. Trafił do szerokiego składu na Ligę Światową. Miał zastępować samego Ivana Miljkovicia. Wiedział, że jego występy w kadrze ograniczą się do niezbędnego minimum, bo takiej gwiazdy jak Ivan nie zdejmuje się z boiska po jednym czy drugim popełnionym błędzie. Mimo wszystko młody Serb miał zamiar ciężko pracować aby móc chociaż w najmniejszym stopniu rywalizować o miejsce w podstawowym składzie. Jego kolega po fachu Sasa Starović doznał poważnej kontuzji, która eliminowała go z gry na kilka długich miesięcy*. I to właśnie z tego powodu tak nie doświadczony gracz jak Atanasijević był w reprezentacji. Od kilku dobrych lat jego guru na pozycji atakującego – Ivan – nie grywał w Lidze Światowej od kilku lat. Zawsze ten okres poświęcał rodzinie. Jednak widząc problemy techniczne jakie nękały kadrę postanowił wrócić. Aleksandar wiedział, że to jest jego szansa na zaistnienie. Na pokazanie trenerowi, że nie jest trzecim w kolejce, lecz tym drugim, który za chwilę, dosłownie za kilka miesięcy stanie się tym pierwszym.

Zawodnicy mieli właśnie przerwę w porannym treningu. Panowie siadali w niewielkich grupkach i rozmawiali  oraz wykonywali lekkie rozciąganie. Aleksandar miał jedną osobę w głowie. Była to siostra Ivana – Mila. Blondynka zrobiła na nim dobre wrażenie mimo iż na samym początku wpadła w jego ramiona. Miała w sobie coś co przyciągało mężczyzn. Wydawała się być zawsze uśmiechnięta. Serb chciał ją poznać bliżej ale wiedział że Ivan za nic w świecie nie da mu szansy na bliższy kontakt z młodszą siostrą. Zachowywał się jak typowy starszy brat, który po prostu nie chce żeby rodzeństwo zadawało się z nieodpowiednimi osobami. Aleksandar nie uważał się za jakiegoś wyrzutka społecznego, który mógłby zdemoralizować młodą Miljković. Był siatkarzem, a co za tym idzie odrzucało to możliwość częstych imprez, alkoholu, narkotyków czy też papierosów. Dobrze się prowadził i ubierał. I codziennie rano i wieczorem mył zęby. Może nie był wymarzonym kandydatem na szwagra, ale do najgorszych nie należał. I dlatego postanowił spróbować wyciągnąć od Ivana Groźnego numer jego młodszej siostry. Usiadł obok Ivana i upił łyk wody z butelki, którą trzymał w ręce.

- Męczący dziś jest nasz trener, co? – postanowił zacząć od niewinnego pytania.

- Powiedziałbym raczej, że upierdliwy – rzekł Miljković.

- To też – zaśmiał się lekko Atanasijević.

- Ale czasami ma takie dni kiedy nic mu nie pasuje i czepia się wszystkich i wszystkiego. Wtedy nawet samego anioła wyprowadziłby z równowagi – zaśmiał się starszy.

- A jak tam siostra? – spytał Aleksandar, który przypomniał sobie, że podczas zgrupowania Ivan kilka razy wspominał o jakiś problemach w szkole.

- A co ma być?  - odpowiedział pytaniem na pytanie i uważnie przyjrzał się koledze.

- Nic. Zupełnie nic. Tylko wspominałeś, że ma jakieś problemy w szkole, więc pytam ciekawości – powiedział młodszy z atakujących.

- Ma małe problemy z chemią, ale już wychodzi na prostą.

- Słuchaj a czy…

- Wracamy do treningu! – krzyknął szkoleniowiec reprezentacji.

- Do pracy rodacy – zażartował Ivan i wstał.

***

Ana Petrović zawsze poświęcała się w stu procentach temu co robi. Właśnie wróciła do domu po kolejnych dodatkowych lekcjach z Milą. Musiała przyznać sama przed sobą, że dziewczyna była zdolna, ale po prostu chemia była dla niej czarną magią tak jak dla Any była poezją. Jednak wspólnymi siłami i małymi kroczkami dziewczyna wychodziła na prostą z ulubionego przedmiotu. Szatynka polubiła blondynkę. Była to dziewczyna bezpośrednia i bez problemów nawiązująca nowe kontakty. Kobiety dużo ze sobą rozmawiały po zakończonych zajęciach, a kilka razy były na wspólnym spacerze. Mimo różnicy wieku była między nimi pewnego rodzaju nić porozumienia. Petrović wchodząc do kuchni o mało nie dostała zawału. W pomieszczeniu stała jej najlepsza przyjaciółka i jak gdyby nigdy nic gotowała obiad.

- Chcesz żebym zeszła na zawał? – spytała, łapiąc ciężko oddech.

- Nie, a czemu pytasz?

- Jelena, co ty tu robisz?

- Gotuję? – kolejny raz odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- W mojej kuchni? To swojej nie masz?

- Wiesz, bo ja Ci nie powiedziałam, ale właściciel mi wymówił umowę i ja o tym zapomniałam i dziś musiałam się wyprowadzić i zostawiłam swoje walizki w pokoju, którego nie używasz – mówiła jak nakręcona.

- Słucham?

- No bo dałaś mi zapasowe klucze jakbym potrzebowała czegoś. Ana ja przepraszam, ale dzwoniłam tylko, że miałaś wyłączony telefon.

- Byłam w pracy. Możesz tu zostać, ale posprzątaj potem ten cały burdel w kuchni, który zrobiłaś, gotując obiad – powiedziała Ana i zaczęła szukać telefonu w torebce, ponieważ ktoś usilnie próbował się z nią skontaktować.

- Myślałam, że pomożesz mi – rzeka z miną zbitego psa przyjaciółka.

- Nie ma tak dobrze – powiedziała do niej, a następnie nacisnęła zielony przycisk. – Słucham?

- Cześć, Ana. Poznajesz? – usłyszała w słuchawce męski głos.

- Ivan? – spytała dla pewności.

- Brawo.

- Coś się stało, że dzwonisz? – spytała i udała się do swojej sypialni żeby uciec przed wszystko słyszącą Jeleną.

- Chcę zapytać jak Mili idzie z chemią?

- A to do niej zadzwonić nie możesz?

- Mogę, ale może mi nie powiedzieć całej prawdy. A z racji tego, że ją kryję to chcę wiedzieć wszystko. To logiczne, prawda?

- No w jakimś stopniu. Nie sądzę, żeby twoja siostra cię okłamywała, ale powiem Ci szczerze, że mam z nią dużo pracy.

- Jak dużo? – spytał Ivan

- Wiesz pewne osoby mają problemy z serbskim, tak?

- No tak.

- A Mila ma problemy z chemią. Nie łapie tego. Jednak małymi kroczkami osiągniemy sukces – powiedziała i rozczesała swoje długie, brązowe włosy drewnianą szczotką.

- Czyli wyjdzie na prostą?

- Juro poprawia jakiś sprawdzian, więc wtedy się okaże. A czy ty przypadkiem nie powinieneś mieć treningu? – spytała.

-  Już jestem po. A skoro dzwonię to mam pytanie czy nie dałabyś się zaprosić na małą kawę jak wpadnę na jeden dzień do domu.

- No nie wiem.

- Nie daj się prosić.

***

I jestem z nowym rozdziałem. Tworzy mi się bardzo ciężko, ale czasami tak jest. Przypominam o wpisywaniu się do listy osób informowanych. Za dwa rozdziały - przynajmniej ja - przestanę informować osoby, które się nie wpisały. Pozdrawiam.