.7.

.Potajemne wiadomości.

"... Kiedy będę wie­działa, że to miłość?

Te­go nie da się prze­widzieć. Po pros­tu pew­ne­go dnia obudzisz się i zacznie Ci ko­goś bra­kować. Spoj­rzysz na te­lefon, ocze­kując wiado­mości od tej oso­by. I bez przer­wy będziesz o niej myśleć ..."

Zadzwoniła do niego. Blondynka nie wiedziała, jak odważyła się na ten gest, ale skoro już zdobyła numer do siatkarza, to chciała mieć z tego jakiś pożytek. Aleks wydawał się całkiem zabawny i miły, jednak, według jej brata, dziewczynie nie wypadało wchodzić z nim w większe zażyłości. Prawda była taka, że wymieniała z młodym atakującym dość sporo wiadomości.

Gdy dźwięk przychodzącego sms rozległ się w trakcie korepetycji z chemii, zerknęła nerwowo na telefon a potem na nauczycielkę.

- Jeśli to coś ważnego, to możesz odpisać – rzuciła wyrozumiale brunetka. Właśnie dała chwilę podopiecznej na samodzielne rozwiązanie zadania.

- Nie, nie. Nic takiego – bladą twarz ozdobił nikły rumieniec wraz z nieśmiałym uśmiechem.

- Bez obaw. Nie każ mu tyle czekać – Ana mrugnęła porozumiewawczo.

- To nic z tych rzeczy – zaprzeczyła panna Miljiković, licząc, że Atanasijević się nie pogniewa.

Gdy przebrnęły przez zadania z przerabianego tematu i miały zaczynać nowy dział, tym razem rozdzwonił się telefon Petrović.

- Nie krępuj się. „Jak kocha, to poczeka” jest przereklamowane – uśmiechnęła się blondynka wyraźnie rozbawiona.

Chemiczka spoglądała na wyświetlacz, wczytując się w sms.

Co ciekawego u najpiękniejszej nauczycielki jaką znam? Nudno tu mi bez ciebie.

Jak szło się domyślić, nadawcą był Ivan. Przy jego komplementach nie wiedziała czasem, jak się zachować. Zwłaszcza teraz, pod czujnym okiem jego młodszej siostry.

Na pewno masz jakiś trening niedługo, to się nie będziesz nudzić. Ja tymczasem zajmuję się twoją siostrą. Nie rozpraszaj.

- Mam nadzieję, że już to pojęłaś i napiszesz jutro dobrze sprawdzian. Nie ucz się po nocy! Widzę  u ciebie postęp, więc bez nerwów – uspokajała Ana nastolatkę, lekko poklepując jej ramię. – To może teraz zaczniemy coś z bieżącego materiału?

- Cała się trzęsę na myśl o widoku tej baby… Chcę to zaliczyć i mieć z głowy. Dziękuję, że zajmujesz się takim głąbem – uczennica wymruczała w swoje notatki. - Oho, nie daje ci spokoju – zaśmiała się na ponowny dźwięk telefonu.

Nie mogę się doczekać, kiedy zajmiesz się mną.

                Dreszcz przebiegł po plecach korepetytorki. Serb poczynał sobie coraz odważniej, a ona mogła dopatrywać się miliona znaczeń ostatniej wiadomości. Chciał ją sprowokować czy podrażnić? Ana czuła, jak krew napływa  jej do twarzy, co nie było pożądaną reakcją.

Musisz na to zasłużyć. Na razie się nie zapowiada mój drogi.

                - Na pewno chcesz jeszcze kontynuować zajęcia? – blondynka spytała uprzejmie, widząc kobietę kompletnie rozproszoną.

- Co? Nie, skąd. Po co marnować czas. Innym razem możemy skończyć wcześniej.

- Mogę o coś spytać? – odważyła się maturzystka.

- Proszę, pytaj – Ana uśmiechnęła się zachęcająco.

- Mój brat pytał o mnie?

Brunetka zbladła przez moment, a w jej głowie zapanował chaos. Czy to znaczy, że mała Miljković znała adresata jej sms? Jak? Skąd? Po chwili jednak w umyśle pojawiła się racjonalna myśl, iż nastolatka pyta tak ogólnie, więc odetchnęła z ulgą. Miała nadzieję, że nie było widać po niej tej burzy emocji.

- Nie kontroluje naszych spotkań i twoich wyników, jeśli o to ci chodzi. Przynajmniej nie przeze mnie. Chyba tylko ty go możesz ewentualnie poinformować o postępach. Nie spinaj się, naprawdę mu zależy na twoim dobru.

- Przepraszam. Tak tylko chciałam… On zawsze był we wszystkim dobry, we wszystkim lepszy niż ja. Prawie całe życie o tym musiałam słuchać, a jeszcze teraz to właśnie Ivan mi pomaga. Czuję się kompletnie beznadziejna. Nigdy mu nie dorównam.

Mimi zdobyła się na wyznanie, nurkując wzrokiem w zeszycie. Udawała, że mówi o tym od tak, rozwiązując przy okazji zadanie, ale tak naprawdę długopis wisiał milimetry nad kartką, nie zapisując ani litery. Blondynka czuła, jak wilgotnieją jej oczy.

- Ale ty jesteś Mila, a nie Ivan. Nie możesz nim być, bo masz być sobą. Ci, którzy oczekują czegoś innego, nie są nic warci, jak widać – Petrović delikatnie dotknęła dłoni podopiecznej.

Doceniała, że podzieliła się ona z nią swoimi odczuciami, o których zapewne mało kto wiedział, jeśli nie nikt. Nauczycielka widziała przed sobą wspaniałą dziewczynę schowaną w cieniu sławnego brata. To najbliżsi umiejscowili ją za nim zamiast tuż obok. Nic dziwnego, że w końcu nie wytrzymała, a całe nerwy i stres znalazły upust na lekcjach chemii. Jedyną dobrą stroną tych kłopotów, było to, że młoda w końcu się komuś postawiła.

- Żeby wszyscy tak myśleli, jak ty…  – smutne oczy poniosły się znad zestawu książek, a Anę aż coś ścisnęło w środku.

- Więc moja droga, nie oglądaj się na brata. Rób, co ci sprawia przyjemność i satysfakcję, bo w życiu trzeba być samodzielnym. To ty będziesz musiała żyć do końca z wszystkimi podjętymi decyzjami, nie ci wielcy doradcy.

Gdy kobieta miała już opuszczać dom Miljkovićów, niespodziewanie Mila przylgnęła do niej, przytulając się ostożnie.

- Dziękuję – powiedziała, odsuwając się po chwili.

- Nie ma za co i do zobaczenia. Jeśli będziesz miała jakiś problem, to dzwoń. Jakikolwiek.

***

Jak tam twoje zakwasy twardzielu?

Aleks odczytał wiadomość tuż przed wyjściem na salę. Karda Serbii przebierała się w stroje treningowe, jak zwykle każdego ranka po śniadaniu. Przebywali ze sobą już dłuższy czas, ale na szczęście nikt nie psuł atmosfery. Skoro mieli spędzić ze sobą kolejny długi sezon reprezentacyjny, to lepiej nie skakać sobie do oczu.

Ha ha, zabawne. Nie mam ich wcale, o! Same zdrowe mięśnie. Chciałabyś powzdychać do mojej klaty i tyle, mała.

- Co się tak szczerzysz do komóreczki, co? – Marko zapuścił żurawia głową nad ramieniem kolegi, próbując coś przeczytać.

- To prywatna korespondencja, o – brunet wytknął mu język.

- Gorąca linia chyba. Nic nie mówiłeś, że masz laskę.

- Bo nie mam. Jeszcze – młody atakujący uśmiechnął się szeroko.

- Rozumiem, dopiero polujesz – środkowy poruszył brwiami. – Potem kiedyś mi ją przedstaw, żebym mógł ocenić.

- Zapomnij.

Pff… Do tej płaskiej deski? To już mój brat ma lepszą. A właśnie, jak tam zakochany Ivanek? Ostatnio moja chemiczka namiętnie esemesowała na korkach. Ile procent szans, że z moim bratem?

Atanasijević poszukał wzrokiem starszego kolegi. Miljković żartował z czegoś wraz z Kovacevićem i obaj śmiali się głośno. Srebrnowłosy zdawał się być kompletnie zrelaksowany, w jak najlepszym nastroju. Czyżby to za sprawą nowej znajomej?

Zobaczymy. A co do Srebrnego Kruka, to bardzo możliwe. Ucieszony całe dnie chodzi i w ogóle.

- Jak tam, młody? Nie masz dość? – mężczyzna podszedł do Aleksandara.

- Co ty. Zawsze marzyłem, żeby zagrać w kadrze. Poza tym, ktoś musi ci robić konkurencję na pozycji.

- Jaki bezczelny, no.

Panowie zaczęli się przepychać dla żartów w stronę drzwi. Reszta kręciła tylko głowami. Dwójka atakujących była przykładem, że głupota przejawia się u facetów w każdym wieku.

- Jak w domu? Co tam u Mili? Może… - zaczął Aleks.

- Nie, nie mógłbyś kiedyś wpaść. Wiem, co ci chodzi po głowie. Ona ma się uczyć do matury i poprawić oceny z chemii, a nie szlajać się z tobą nie wiadomo gdzie. Wszystko u niej w porządku – mężczyzna odparł lekko rozdrażniony.

- Dlaczego zawsze tak reagujesz, kiedy o nią pytam?

- Bo wiem, że ci się spodobała, proste – uśmiechnął się starszy z zawodników.

- A z tą chemią… Ma kogoś do pomocy? Ja jestem całkiem dobry z chemii, jak coś – zaproponował brunet.

- Taaak, zapewne z biologii też. Z wszystkiego, z czym moja siostra by miała problemy, prawda? Już jej kogoś załatwiłem, bez obaw, młody.

- Chętnie pomogę po prostu – zapewniał.

- Nie wątpię, ale chyba te wasze korepetycje mało miały wspólnego z nauką – Ivan poczochrał loki towarzysza.

Ten zbulwersowany przygładził fryzurę i  zabrał się za ćwiczenia. Spodziewał się syndromu starszego brata, ale chyba nie aż w takim wydaniu. Zdawało się, że Miljković chciał uchronić siostrę przed nim i innymi siatkarzami, ale czy to nie działa zawsze na przekór? Jak zakazany owoc?

Doświadczony atakujący robił wszystko z czystej troski i miłości do Mili. Chciał, żeby była szczęśliwa, znalazła sobie chłopaka, ale niekoniecznie musiał to być siatkarz. W końcu oni byli ciężkimi materiałami na faceta. W ciągłych rozjazdach, długich rozstaniach z bliskimi, przeprowadzkami od klubu do klubu.

- Jesteś hipokrytą – mruknął do siebie.

W końcu sam zabiegał o względy chemiczki. Poza tym, ukrywał to przed siostrą jak nastolatek. Czy miał się czego wstydzić? Zdecydowanie nie. Po prostu sądził, że mogłaby go wyśmiać. Miał swoje lata na karku, działał na kobiety, a dalej wiódł żywot samotnego strzelca. Gdyby nagle oświadczył, że zamierza ustatkować, rodzina głośno by się roześmiała.

Sam sobie zasłużył na taką opinię swoim zachowaniem. Innym powodem było, jak potraktuje Anę blondynka. W końcu dla niej załatwił te korepetycje, a kobieta, która zjawiła się w ich drzwiach, nie miała pojęcia o jego zawodzie. Skoro mu się spodobała, to czemu miał przegapić okazję na normalną znajomość. W końcu Mili polubiła Petrović, a to chyba najlepsza odpowiedź  na pytanie, czy warto.

Gdy ją widział, nie myślał o niej od razu jako o przyszłej żonie, matce jego dzieci. Jeszcze nie teraz. PO prostu uznał, że chętnie otuliłby ją swoimi ramionami któregoś wieczora albo ranka. Wyczuwał strach brunetki. Zapewne przed tym, czego od niej oczekiwał. Chciał jej powiedzieć, że nie zrobi z niej kury domowej, że nie ma złych intencji i żeby dała im szansę się poznać bliżej. Po mimo tych kilku wyjść dalej czuł niewidzialny mur, z który nie miał wstępu, a tak bardzo by chciał.

- Hej, myślicielu – krzyk trenera rozległ się gdzieś niedaleko niego. W ostatniej chwili zdążył odbić lecącą w jego kierunku piłkę.

______________________________________

Teraz mnie możecie linczować. Przyznaję, że mógł być dawno, dawno temu. Zwłaszcza, że część rozdziału powstała w marcu i potem stanęłam. Jednak teraz obiecuję poprawę. Nie zapomniałam :) Lady Spark na pewno was rozpieści jakimś nowym cudem, szybciej niż ja teraz ;p

Pozdrawiam :)