.8.

„Od czasu do czasu doskwiera mi samotność, a Ciebie nigdy nie ma w pobliżu”

- Mówię ci, że ta dziewczyna ma poważny kompleks, jeśli chodzi o swojego brata – próbowała po raz setny wyjaśnić swojej przyjaciółce Ana.

- No i co z tego? Czy tylko to powstrzymuje cię przed odebraniem tego wiecznie dzwoniącego telefonu? – spytała Jelena.

- Oczywiście, że tak, bo to dzwoni jej brat. Jak będzie się czuła myśląc, że daje jej korepetycje tylko dlatego, żeby być bliżej jej brata? Muszę zachowywać się pedagogicznie – wyjaśniła Ana.

- Nie przesadzasz z lekka?

- Ja przesadzam? – odpowiedziała pytaniem na pytanie chemiczka.

- Kilka dni temu mówiłaś dokładnie to samo. Zupełnie jakby ci się zacięła płyta. Ok… Ivan jest od ciebie starszy siedem lat, ale tylko pod względem fizycznym. Psychicznie jesteście na tym samym etapie. Skoro coś do niego czujesz to może w końcu najwyższa pora się do tego przyznać, a nie wiecznie uciekać – stwierdziła Jelena.

- Nic do niego nie czuję – powtórzyła kolejny raz Ana i udała się do swojego pokoju.

            Możliwe, że okłamała Jelenę, ale kompletnie nie miała zamiaru zmieniać swojej postawy względem atakującego. Pomijała fakt, że lubiła go i bardzo dobrze im się rozmawiało i mieli mnóstwo tematów do rozmów. Byli jednak z dwóch odrębnych światów, a na dodatek Anę przerażała spora różnica wieku, która między nimi była. Wszystkie te czynniki składały się na brak reakcji kobiety na dzwoniący telefon. Miała tego dość. W końcu wyłączyła urządzenie i szczęśliwa, albo udając szczęśliwą postanowiła posprzątać w swoim pokoju.

***

            Ivan zupełnie nie wiedział o co chodzi chemiczce. Jeszcze gdy rozmawiali kilka dni temu wszystko było w jak najlepszym porządku. Teraz jednak nap oczątku nie odebrała jego telefonu, a następnie wyłączyła swój. To mu kompletnie do siebie nie pasowało. Zdezorientowany wpatrywał się w ścianę jadalni, a nie w talerz, na którym znajdowało się jego śniadanie. Ana zrobiła na nim piorunujące wrażenie. Była delikatna, kobieca oraz bardzo samodzielna. Zastanawiał się czemu taka kobieta jak ona jest sama i czy przypadkiem dziewczyna nie wystraszyła się tego, że ich znajomość poszła o krok za daleko, a ona już jest w jakimś związku. Szybko jednak tą myśl wyrzucił z głowy, bo brunetka nie wyglądała na osobę, która była by w stanie grać na dwa fronty. Jej niebieskie jak niebo oczy nie umiałby patrzeć w czyjąś twarz i okłamywać ją tak bezczelnie. Tego był pewien. Kobieta była sama, ale z jakiegoś nieznanego mu powodu.

- Ivanku co ty taki jakiś zamyślony, co? – to kolega z reprezentacji Marko postanowił wyrwać, go z zadumy.

- Ja zamyślony? – spytał atakujący.

- No, a kto ja? Przecież to tobie od dobrych dziesięciu minut stygnie śniadanie, a nie mnie. Zresztą martwię się o naszego kapitana, bo wiesz jakby to powiedzieć jesteś naszą opoką.

- Marko nie dostałeś dawno od nikogo łomotu na boisku? – spytał drugi z środkowych Dragan, który przysiadł się do stolika Ivana.

- A co? Sugerujesz, że możesz mieć więcej ataków ze środka niż ja? – odpowiedział hardo Podrascianin.

- O ja jestem tego nawet pewien, ale o tym podyskutujemy później. Najpierw muszę spytać się Ivana czy zamierza coś zrobić z tą wzdychającą do niego kucharką – powiedział Dragan i skierował swój wzrok na kapitana serbskiej drużyny.

- Jaką znowu wzdychającą kucharką? – spytał Ivan.

- No tą, która dziś ci dawała śniadanie. No nie mów, że nie widziałeś jej maślanych oczu i tych westchnień gdy podawała ci talerz. Zresztą wiesz to nawet twoja kategoria wiekowa – mówił Dragan, a Marko próbował nie udusić się ze śmiechu.

- Co ty znowu bredzisz Stanković? – Ivan skierował swój wzrok, w stronę kucharki o której była mowa i o mały włos nie dostał zawału.

            Nie żeby uważał, że jego kobieta musi być niewiadomo jaką pięknością, ale  jego koledzy po prostu z niego sobie kpili. Kucharka podchodziła delikatnie już pod pięćdziesiątkę i była bardzo przy kości. Gdy zauważyła wzrok atakującego uśmiechnęła się do niego czule.

- Myślisz, że kiedy ja się urodziłem? – spytał Ivan Dragana.

- Razem z dinozaurami? – odpowiedział pytaniem na pytanie środkowy, a Marko wybuchnął niepohamowanym śmiechem. – Nie? No to jestem w szoku, ale pewnie czasy średniowiecza to już dobrze znasz, co? – kopał dalej w zapalnik Dragan, a Ivan spokojnie wstał z krzesełka.

- Jeśli masz w planach wyjazd do Austrii to radzę ci właśnie szukać jakiegoś bezpiecznego miejsca – ostrzegł go Ivan, a środkowy szybko zaczął wychodzić z jadalni, a za nim atakujący.

***

Mila z uśmiechem na ustach wysiadła na obrzeżach Valjeva. Była z siebie bardzo zadowolona. Z samego rana poprawiła jeden sprawdzian z chemii i nawet jej upierdliwa chemiczka musiała przyznać, że dziewczyna zrobiła niewielki postęp. Jednak tak jak jedna jaskółka wiosny nie czyni tak samo jeden sprawdzian promocji na świadectwie też nie daje. Była to burza gradowa w głowie blondynki, ale już spokojniej patrzyła w przyszłość i matury. Spokojnym krokiem udała się w stronę niewielkiej drogi, która prowadziła do ośrodka sportowego, w którym trenowali serbscy siatkarze. Rodzice dziewczyny zgodzili się, żeby pojechała odwiedzić brata. Był koniec tygodnia i Ivan z pewnością pomoże znaleźć Mili jakiś nocleg, a dziewczynie należy się trochę wytchnienia od nauki. Blondynce zupełnie to nie przeszkadzało. Miała ukryty cel dla którego chciała przyjechać Valjeva. Otóż pewien wysoki siatkarz skradł swym słodkim uśmiechem jej serce. Miał on brązowe, kręcone włosy i uśmiech od ucha do ucha. Często wydawało się, że ma ADHD, a on po prostu cieszył się życiem. Miljković zastanawiała się czemu jej brat tak uparcie próbuje ograniczyć jej kontakty z Aleksandarem. Nie rozumiała czemu Srebrny Kruk uparł się, żeby ja chronić przed młodym Serbem. Przecież to było jej życie a nie jego i ona miała prawo do szukania miłości to, że jemu nie wychodziło w uczuciach to nie znaczyło, że ma prawo zabraniać jej tego samego. Nie zamierzała kompletnie ułatwiać mu zadania ‘troskliwego brata’.

Z jeszcze większym uśmiechem weszła na dziedziniec ośrodka sportowego. Nucąc pod nosem jakąś wesołą piosenkę weszła do hotelu, w którym zameldowani byli siatkarze. Podeszła do recepcji.

- Czym mogę służyć? – spytał wysoki blondyn o zielonych oczach.

- W którym poko… - nie dokończyła swojego pytania, bo usłyszała jak z korytarza dobiega ją wesoły krzyk.

- Ivan, Ivanku!

            Mila prawie zaczęła się śmiać. Zza rogu wyszedł nie kto inny jak Aleksandar i nawoływał jej brata.

- Zmieniłeś orientację seksualną? – spytała ze śmiechem.

- Co? Co ty tu robisz? – spytał atakujący i podszedł do dziewczyny i przytulił ją do siebie. 

- Przyjechałam do brata. Mam powody do świętowania, a przynajmniej małe i chciałam się z nim tym podzielić, ale skoro jesteście zajęci sobą to ja wam nie będę przeszkadzała – powiedziała Mila siląc się na poważny ton.

- Po prostu Dragan od rana szydzi z Ivana i staram się mu w tym trochę pomóc.

- Och jesteś okropny. Jak możesz szydzić z mojego starszego brata – rzekła obudzona.

- Bo wiesz twój brat ma adoratorkę.

- Kogo? – zielone oczy Serbki od razu zaczęły iskrzyć z ciekawości.

- A wiesz mamy taką kucharkę, która posyła mu słodkie uśmiechy i nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że ona podchodzi pod pięćdziesiątkę – odpowiedział Aleksandar.

- Żartujesz?! – krzyknęła Mila.

- Mila?! Co ty tu robisz? – w tym samym momencie zza rogu wyszedł Ivan i przyłapał dwójkę w dość dziwnej pozie.

            Ręce jego zmiennika znajdowały się na talii jego młodszej siostry, a ona sama trzymała swoje na klatce piersiowej Aleksa. Zacisnął dłonie w pięści i przełknął głośno ślinę. Atanasijević jakby to słysząc momentalnie odsunął się do Mili. Wściekły Ivan nie zapowiadał niczego dobrego.

- Rodzice zgodzili się żebym cię odwiedziła. Poprawiam stanowczo chemię więc chyba mogłam cię odwiedzić? No chyba, że szukałeś Aleksa, bo on cię tak nawoływał słodko i myślałam, że zmieniłeś orientację – powiedziała blondynka.

- I ty też… Och dajcie mi święty spokój – warknął Srebrny Kruk i wyszedł z ośrodka.

- Lepiej z nim pogadam – powiedziała Mila i pobiegła za bratem.

***

Nawaliłam...

Wiem...

Przepraszam.